Zwembrevet,

De zoon van 6 behaalde vorige week zijn zwembrevet. Een brevet van 400 meter nog wel. Maar hoe hij dat gehaald heeft? Ik moet zeggen dat ik niet alledrie mijn kinderen in het oog kan houden als ik sta te kijken naar de zwemles. Ik heb dus ook niet heel zijn traject gevolgd.

Van die paar keer dat ik gekeken heb, en hem gevonden had tussen al die andere zwemmertjes met hun gekleurde badmutsen, heb ik toch 1 keer gezien dat hij daar aan de koort bungelde.

Hoe hij zijn zwembril heeft opgezet tijden het zwemmen is mij ook een raadsel. Lijkt me nogal moeilijk te combineren, zwemmen en bril opzetten. Ik kan dat in ieder geval niet.

Misschien had de zwemjuf wel medelijden met hem, omdat hij steeds diagonaal het zwembad overstak in plaats van in rechte lijn. Of misschien heeft ze het gewoon niet gezien of niet ‘willen’ zien.

De kleine vent is in ieder geval content met het behaalde resultaat, en dat is het voornaamste!

En vandaag haalde de dochter van 8  haar brevet van 1500 meter.

Als een speer vertrok ze en een beetje minder sperig kwam ze aan. Trillend op haar smalle beentjes, beetje groen-blauw weggetrokken en kwaad, want volgens haar had ze 88 baantjes gezwommen in de plaats van 60.

Ik moet toegeven dat ik niet geteld heb. In plaats daarvan hol ik van hot naar her om de andere 2 om te kleden en ze in het oog te houden terwijl de grote zus verder baantjes zwemt.

Ik geef haar dus gewoon gelijk. Goed gezwommen, meisje!

Wassen

ieder jaar opnieuw vragen de juffen op school om een doos speelgoed mee naar huis te nemen die dan gewassen kan worden. En ieder jaar hebben we iets anders mee. De verkleedkleren vond ik tot nu toe de leukste doos. Wassen, ophangen, klaar. De grote speelblokken waren iets moeilijker maar dit jaar kregen we de dieren mee naar huis.

Maar voor ze gewassen werden, moest er eerst eens goed mee gespeeld worden. Leuk om te zien!

Keuring


ik ben niet hoogblond. Je kan het hoogstens asblond noemen. Maar als ik naar de autokeuring moet, dan komt er in mij toch een hoog dom-blondje-gevoel naar boven.

Ik weet al uit ervaring dat er minstens 1 genante gebeurtenis zal plaats vinden. Zo van die momenten dat je denkt :"Nu mag de aarde van onder mijn voeten wegzakken."
Zoals die keer dat ze vroegen om het achteruitrijlicht even aan te steken en ik dan zat te zoeken naar een knopje op het dashboard. Of de hendel van de motorkap die ik niet kan vinden.
Vorige keer begaf zelfs mijn batterij het, vlak voor ik binnen mocht rijden. Allemaal erg genant!

Maar toen ik daar vandaag zat te wachten, zag ik plots 2 hele lange benen uit de auto voor mij stappen. Boven die lange benen, een wel heel erg kort wit rokje met daar nog eens boven een roze bloesje met bijbehorende decollete.
Helemaal onderaan, jawel, een paar stiletto's in roze, nep slangenleer. De jongens in de garage hadden het gezien en ik genoot van de ambiance.

En ook al was ze dan niet blond, mijn dom-blondje-gevoel was verdwenen. Ik kon zowaar alle lichten meteen terug vinden en de keuring werd vlotjes en goed beëindigd.
't Is toch heerlijk dat we allemaal verschillend zijn. Dat maakt het leven eens zo aangenaam.

Dood

Na de euforie van gisteren kreeg ik vandaag een eerder treurig gevoel. Ik meende deze ochtend iets gehoord te hebben in het kippenhok. Iets dat piep deed en het was niet ons Julleke.

Mijn nieuwsgierigheid, die nu evenmin onderdrukt bleef als anders, bracht me ertoe om even te kijken. Ik zag een ei met een stukje uit. “JAAAAAAAA, Joske wordt geboren”, riep ik nog naar de rest van het gezin.

Een paar uur later had ik een ei met een dood kuiken vast. Moeder kloek was niet blijven zitten. Ze had er de brui aan gegeven. Een soort van ‘foert, ik ben er mee weg’.

Wat er precies gebeurd is weet ik niet maar Joske heeft het niet gehaald. Voorzichtig heb ik hem wat vrij gepeld om zijn levenloze lichaampje toch even van dichtbij te kunnen bekijken. De oogjes toe, hier en daar wat zwarte dons. Zo klein, ocharme.

De kinderen vonden het nog redelijk interessant maar manlief was er niet zo voor te vinden, voor dat halve ei met een dood dingetje in.

Begraven, zoals de kindjes voorstelden was me nu eigenlijk ook te veel van het goede. Het werd dus promp de GFT-bak. En ja ik weet dat dat daar niet in mag, maar ik ga hem er echt niet terug uit vissen.

We concentreren ons nu dus op Julleke, die het met zijn 2 moeders heel goed stelt. En ach, wie weet was Joske wel een haan en dan hadden we hem toch niet kunnen houden, troost ik mezelf.

Kuikens


We hebben er lang over gedaan, mijn gezin en ik. Kippen of niet?
Ja, want dat is leuk voor de kinderen en dan hebben we onze eigen eieren, en nee want, meende iemand, dan krijg je last van ratten en dat stinkt.

We hebben er ongeveer een jaar over gedaan om uiteindelijk de knoop door te hakken. En eens doorgehakt, is er bij mij geen houden aan. Ik heb dat met zo ongeveer alles. Heel impulsief meestal maar dit keer goed doordacht, denk ik.

Het is ongelooflijk hoe veel verschillende kippenkoten er bestaan en de prijzen zijn al even ongelooflijk. Dat ene exemplaar in de aanbieding was dus best een koopje, heb ik mezelf wijs gemaakt. De ren werd gebouwd en het huis was klaar.

De kippen zelf hebben we gekregen van een lieve vriendin die er schijnbaar veel vanaf weet. Alleen zijn het vreselijke aanstellers, die 3 madammen van ons. Maar soit, ze leggen eieren, zijn lief en je geraakt er weliswaar zelfs aan gehecht, heb ik gemerkt.

Sofie, Lisa en Emma amuseerden zich precies wel, zo in hun nieuw kot. Alleen kon Emma de drang om te broeden niet bedwingen. En dat is natuurlijk complete onzin, zo'n kip op een onbevrucht ei! Wat nu gedaan? Gelukkig bracht de kinderboerderij soelaas en hebben we daar 2 bevruchte eieren gekocht. Met potlood gemerkt werden de dingen onder Emma haar gat geschoven.
En na een paar dagen kreeg Emma gezelschap van Sofie, die blijkbaar een beetje medelijden had met de adoptiemoeder in spe. Ja, zo adoptiezwanger zijn is best stresserend. Een luisterend oor kan dan wonderen doen.

Vandaag is het dan zo ver. Klein gepiep, veel geklok in het hok. Geen idee of het er eentje of twee zijn want ik wil de beide moeders wel wat rust gunnen. Even wennen aan dat vreemde wezen dat plots het ei uit komt.

Dus, binnenkort meer en misschien een foto. Benieuwd ook hoe de kindjes gaan reageren.

Maaltijdsoep

Ken je dat? Zo van die fantastische recepten die je wel eens wil uitproberen als de kinderen het je toelaten?
Vandaag had ik er zo eentje. Gekregen van een medeleerling en nog vegetarisch ook. Enthousiast haal je dan alles uit de rekken, want daar stond toch al lang een blik met kikkererwten. En hetgeen je niet vindt, koop je nog even snel bij de supermarkt.

Het koken kon beginnen. Ik moet zeggen dat ik geen keukenprinses ben. Meer een stoemp-en-worst-en-smullen-maar-persoon.
Maar ik had er zin in. Tot ik plots bemerkte dat dat blik kikkererwten al 2 jaar over datum was (waarvoor hadden we dat ooit weer gekocht?) en dat ik geen groentenbouillonblokjes in huis heb.

Vegetarisch werd dus, bij deze, geschrapt.

Het humeur werd iets minder. Dat van de kinderen trouwens ook, waardoor het koken steeds minder prettig werd. "Mamaaaaaa, waarom duurt dat zo lang? En wanneer gaan we eeeeeeeeten?"

Bij het afsmaken liep het wederom niet zoals gepland. Iemand (en ik noem hier geen namen) had het zoutvat op de grote stand gedraaid.
Gelukkig hebben de kinderen het eten wel graag pittig en van wat extra zout liggen zij nog niet wakker.

En of het lekker was? En of!
Maar ik zet vanavond wel een glaasje water naast mijn bed!

Het speelt al lang door mijn hoofd. Bloggen of niet? Tot ik dit laatst in een lijst zag staan voor dingen die je gedaan moet hebben voor je veertigste. Nog even tijd, dat wel, maar als ik het nu niet doe, dan nooit.
Niet dat ik mezelf zo super interessant vind, laat staan dat mensen willen lezen wat ik zoal denk en doe. Maar toch, gewoon voor mezelf en dan zien we wel.

Nu nog even uitpluizen hoe het werkt want computers zijn niet mijn dikste vrienden.