Nog geen twee maanden geleden vertelde ik over het grote verdriet van de oudste dochter. Haar fijnste hobby was haar afgenomen door een verschoven wervel.
Na de balletvoorstelling van haar vriendinnen-ballerina's kwam het thema meermaals aan bod. Of ik toch niet aan de orthopedist wilde vragen of ze misschien terug op balletles mocht.
De afspraak bij de orthopedist moesten we verschuiven naar een latere datum maar deze week zijn we dan toch geweest.
En ik heb het gevraagd. Hierop leunde hij achterover in zijn stoel en ik voelde me plots heel erg machteloos. Alsof ik op mijn knieën wou smeken of hij het arme kind alsjeblieft nog een kans wou geven. De ogen van de dochter wijd gesperd van de zenuwen. Maar hij zei meteen dat het goed was. De wervel is stabiel. Ballet zou op een laag niveau geen probleem meer mogen zijn.
Ik heb ze lang zo vrolijk niet gezien. Nu alleen maar hopen dat ze vlot terug ingeschreven kan worden.
vrijdag 24 juli 2015
Bakske
Het is gewoon te stom voor woorden maar ik ontdekte vandaag iets geheel nieuws waar ik toch wel redelijk blij van werd. Tijdelijk dan.
Mijn wasmachine heeft, net zoals dat van jullie, een zeepbakje dat je open en toe doet en heel erg vuil kan worden.
Ik kuiste het ding regelmatig uit met een vod en ging zo diep ik kon tot het er weer een beetje deftig uit zag.
Maar vandaag ontdekte ik dus.....tromgeroffel........dat dat bakje er UIT kan!!!!
OK, ik weet het. De meesten onder jullie rollen nu met de ogen en denken waarschijnlijk dat ik heel erg blond ben maar dat kan me nu echt helemaal niks schelen. Ik vind het GE-WEL-DIG!
En het is zo simpel. Gewoon op het knopje drukken en voilà!
Ziedis hoe proper ;-)
Mijn wasmachine heeft, net zoals dat van jullie, een zeepbakje dat je open en toe doet en heel erg vuil kan worden.
Ik kuiste het ding regelmatig uit met een vod en ging zo diep ik kon tot het er weer een beetje deftig uit zag.
Maar vandaag ontdekte ik dus.....tromgeroffel........dat dat bakje er UIT kan!!!!
OK, ik weet het. De meesten onder jullie rollen nu met de ogen en denken waarschijnlijk dat ik heel erg blond ben maar dat kan me nu echt helemaal niks schelen. Ik vind het GE-WEL-DIG!
En het is zo simpel. Gewoon op het knopje drukken en voilà!
Ziedis hoe proper ;-)
dinsdag 21 juli 2015
Toilet
Net terug van een weldoende vakantie waar ik geen naaimachine of dergelijks bij had. Dit tot mijn grote frustratie en tot grote vreugde van de rest van de familie.
Ik zag op de camping al meteen een aantal creatieve oplossingen voor kleine probleempjes die ik ondervond en wou me daar eens voor inspannen. Maar helaas. Zo zonder naaimachine gaat dat dus niet. Er zat niets anders op dan geduldig af te wachten tot we terug thuis zouden zijn om mij eens helemaal te kunnen laten gaan.
Vandaag had de weervrouw een sombere dag voorspeld en dus stond mijn eerste plan al op de agenda. Tot mijn grote frustratie blijkt het een stralende dag te zijn en was ik eigenlijk liever ergens in een speeltuin of dierentuin met de kinders maar soit.
Het eerste camping probleem waar ik mij enorm aan gestoord heb is de toiletrol. Het is ten eerste al totaal geen zicht om met zo'n rol over de camping te lopen want dan weet iedereen meteen wat je gaat doen. Ten tweede kan je dat ding vaak nergens kwijt als je je ding doet en ten derde wordt de rol ook nog eens nat als je nadien je handen wilt wassen.
Tijd dus voor een turbo-oplossing.
En zie hier de toiletrolhouder met haakje voor een handdoekje en een apart zakje voor zeep.
Verre van perfect maar het is dan ook een prototype.
Ik zag op de camping al meteen een aantal creatieve oplossingen voor kleine probleempjes die ik ondervond en wou me daar eens voor inspannen. Maar helaas. Zo zonder naaimachine gaat dat dus niet. Er zat niets anders op dan geduldig af te wachten tot we terug thuis zouden zijn om mij eens helemaal te kunnen laten gaan.
Vandaag had de weervrouw een sombere dag voorspeld en dus stond mijn eerste plan al op de agenda. Tot mijn grote frustratie blijkt het een stralende dag te zijn en was ik eigenlijk liever ergens in een speeltuin of dierentuin met de kinders maar soit.
Het eerste camping probleem waar ik mij enorm aan gestoord heb is de toiletrol. Het is ten eerste al totaal geen zicht om met zo'n rol over de camping te lopen want dan weet iedereen meteen wat je gaat doen. Ten tweede kan je dat ding vaak nergens kwijt als je je ding doet en ten derde wordt de rol ook nog eens nat als je nadien je handen wilt wassen.
Tijd dus voor een turbo-oplossing.
En zie hier de toiletrolhouder met haakje voor een handdoekje en een apart zakje voor zeep.
Verre van perfect maar het is dan ook een prototype.
dinsdag 23 juni 2015
Turbodag
Vandaag was wel een turbodag. Een dag die zelfs voor Turbomoeke nogal heftig was.
Ik had me namelijk opgegeven om mee te gaan fietsen met de klas van de oudste dochter. Een troep van zo ongeveer 60 kinderen uit het vijfde leerjaar.
Het weerbericht voorspelde opklaringen maar als ik vanmorgen de gordijnen open trok zag ik regen, gietende regen. Een kleien paniekaanval overviel me. O jee, waar ben ik aan begonnen?
De dochter moest, dus moest ook ik. De bui was over nog voor we goed en wel de deur uit waren. 'Sjans' zeggen wij dan.
De fietstocht bleek goed mee te vallen en ik genoot van de rit door het groen en de overzet met de veerboot. En gelukkig was er ook nog een andere mama mee zodat ik op tijd en stond mijn 'vrouwenklapke' kon doen.
Moe maar voldaan kwamen we op tijd terug aan op school. De kleinste dochter werd opgehaald en samen deden we nog een boodschap want aan avondeten had ik nog niet gedacht.
Koken is er uiteindelijk niet meer van gekomen. De kindjes waren gelukkig al blij met een pot havermoutpap. Ze moesten dan ook allemaal nog in bad en ook de reiszak van de zoon, die morgen op zeeklassen vertrekt, moest nog in orde gebracht worden.
"Mama, wij gingen toch fruitspiesjes maken voor mijn verjaardag morgen?" "Mama, bak je nog een cake om mee te nemen op zeeklassen?" Ow ja, dat was ik even vergeten.
Dus ging ik aan de knutsel en aan de bak om nu uitgeteld in mijn zetel naar mijn favoriete programma te kijken. De keuken ruim ik morgen wel op!
Ik had me namelijk opgegeven om mee te gaan fietsen met de klas van de oudste dochter. Een troep van zo ongeveer 60 kinderen uit het vijfde leerjaar.
Het weerbericht voorspelde opklaringen maar als ik vanmorgen de gordijnen open trok zag ik regen, gietende regen. Een kleien paniekaanval overviel me. O jee, waar ben ik aan begonnen?
De dochter moest, dus moest ook ik. De bui was over nog voor we goed en wel de deur uit waren. 'Sjans' zeggen wij dan.
De fietstocht bleek goed mee te vallen en ik genoot van de rit door het groen en de overzet met de veerboot. En gelukkig was er ook nog een andere mama mee zodat ik op tijd en stond mijn 'vrouwenklapke' kon doen.
Moe maar voldaan kwamen we op tijd terug aan op school. De kleinste dochter werd opgehaald en samen deden we nog een boodschap want aan avondeten had ik nog niet gedacht.
Koken is er uiteindelijk niet meer van gekomen. De kindjes waren gelukkig al blij met een pot havermoutpap. Ze moesten dan ook allemaal nog in bad en ook de reiszak van de zoon, die morgen op zeeklassen vertrekt, moest nog in orde gebracht worden.
"Mama, wij gingen toch fruitspiesjes maken voor mijn verjaardag morgen?" "Mama, bak je nog een cake om mee te nemen op zeeklassen?" Ow ja, dat was ik even vergeten.
Dus ging ik aan de knutsel en aan de bak om nu uitgeteld in mijn zetel naar mijn favoriete programma te kijken. De keuken ruim ik morgen wel op!
zondag 31 mei 2015
Moeder waarom leven wij?
"Mama, maar waarom toch?" De noodkreet die de oudste dochter vandaag uitslaakte. Het kind was er het hart van in en het was ook een beetje zo bedoeld als ik het cru mag stellen.
Exact een jaar geleden kreeg mijn kleine ballerina te horen dat ze geen ballet meer mag doen. Niet voor eventjes, nee nooit meer. Een wervel in de onderrug staat niet helemaal in lijn met de rest van zijn vriendjes. En 'niet helemaal' is dan nog licht uitgedrukt.
Ze moest dus stoppen met ballet en wel meteen.
Ik vond dat ze er licht over ging, dat blonde, tengere meisje van mij. 'Dan ga ik toch gewoon op tekenschool?'
Zelf heb ik er dagen last van gehad, een uur staan janken als een baby. Ik weet wat het is om fysiek niet mee te kunnen. Mijn wereld stortte even in.
Maar het is mijn wereld niet. Het is dat onbezorgde wereldje waar zij tot dan in leefde. En dus besloot ik om me er, net zoals zij, bij neer te leggen en te focussen op de tekenschool.
Toch voelde ik het kindverdriet. Het sluimerde ergens in een donker hoekje. Ze laat het nooit naar buiten komen maar ik zie het wel, daar diep vanbinnen.
Onlangs lichtten haar blauwe oogjes op toen ik vertelde dat ik de balletjuf had gezien. Ze had gevraagd of we naar de voorstelling wilden komen. 'JA, dat is leuk, we gaan!'
Dus daar zaten we, op de derde rij vanvoor. De spanning was te snijden, ik voelde de emoties al komen. Maar ik zou me sterk houden want het is niet mijn verdriet, het is dat van mijn kleine meid.
En toen gebeurde het, net zoals ik het voorspeld had. Als het groepje van haar klas aan de beurt was kwamen de tranen, en dan het snikken. Het was mooi en vreselijk tegelijk.
En ik huilde even mee, om me dan weer te herpakken want ze heeft me nodig en dan zal ik er ook zijn. Wie, beter dan ik, kan haar verdriet erkennen? Wie, beter dan ik, kan haar troosten en dragen?
We zijn er nog niet uit. Ze wil zo graag nog eens proberen. Misschien alleen de oefeningen die ze wel mag doen. 'Mag het mama, alsjeblieieieieieft?'
Verwerken, huilen, begrijpen en loslaten. Leg het maar eens uit aan een kind van amper 11.
Exact een jaar geleden kreeg mijn kleine ballerina te horen dat ze geen ballet meer mag doen. Niet voor eventjes, nee nooit meer. Een wervel in de onderrug staat niet helemaal in lijn met de rest van zijn vriendjes. En 'niet helemaal' is dan nog licht uitgedrukt.
Ze moest dus stoppen met ballet en wel meteen.
Ik vond dat ze er licht over ging, dat blonde, tengere meisje van mij. 'Dan ga ik toch gewoon op tekenschool?'
Zelf heb ik er dagen last van gehad, een uur staan janken als een baby. Ik weet wat het is om fysiek niet mee te kunnen. Mijn wereld stortte even in.
Maar het is mijn wereld niet. Het is dat onbezorgde wereldje waar zij tot dan in leefde. En dus besloot ik om me er, net zoals zij, bij neer te leggen en te focussen op de tekenschool.
Toch voelde ik het kindverdriet. Het sluimerde ergens in een donker hoekje. Ze laat het nooit naar buiten komen maar ik zie het wel, daar diep vanbinnen.
Onlangs lichtten haar blauwe oogjes op toen ik vertelde dat ik de balletjuf had gezien. Ze had gevraagd of we naar de voorstelling wilden komen. 'JA, dat is leuk, we gaan!'
Dus daar zaten we, op de derde rij vanvoor. De spanning was te snijden, ik voelde de emoties al komen. Maar ik zou me sterk houden want het is niet mijn verdriet, het is dat van mijn kleine meid.
En toen gebeurde het, net zoals ik het voorspeld had. Als het groepje van haar klas aan de beurt was kwamen de tranen, en dan het snikken. Het was mooi en vreselijk tegelijk.
En ik huilde even mee, om me dan weer te herpakken want ze heeft me nodig en dan zal ik er ook zijn. Wie, beter dan ik, kan haar verdriet erkennen? Wie, beter dan ik, kan haar troosten en dragen?
We zijn er nog niet uit. Ze wil zo graag nog eens proberen. Misschien alleen de oefeningen die ze wel mag doen. 'Mag het mama, alsjeblieieieieieft?'
Verwerken, huilen, begrijpen en loslaten. Leg het maar eens uit aan een kind van amper 11.
Abonneren op:
Posts (Atom)