Moeder waarom leven wij?

"Mama, maar waarom toch?" De noodkreet die de oudste dochter vandaag uitslaakte. Het kind was er het hart van in en het was ook een beetje zo bedoeld als ik het cru mag stellen.

Exact een jaar geleden kreeg mijn kleine ballerina te horen dat ze geen ballet meer mag doen. Niet voor eventjes, nee nooit meer. Een wervel in de onderrug staat niet helemaal in lijn met de rest van zijn vriendjes. En 'niet helemaal' is dan nog licht uitgedrukt.
Ze moest dus stoppen met ballet en wel meteen.

Ik vond dat ze er licht over ging, dat blonde, tengere meisje van mij. 'Dan ga ik toch gewoon op tekenschool?'
Zelf heb ik er dagen last van gehad, een uur staan janken als een baby. Ik weet wat het is om fysiek niet mee te kunnen. Mijn wereld stortte even in.
Maar het is mijn wereld niet. Het is dat onbezorgde wereldje waar zij tot dan in leefde. En dus besloot ik om me er, net zoals zij, bij neer te leggen en te focussen op de tekenschool.

Toch voelde ik het kindverdriet. Het sluimerde ergens in een donker hoekje. Ze laat het nooit naar buiten komen maar ik zie het wel, daar diep vanbinnen.
Onlangs lichtten haar blauwe oogjes op toen ik vertelde dat ik de balletjuf had gezien. Ze had gevraagd of we naar de voorstelling wilden komen. 'JA, dat is leuk, we gaan!'

Dus daar zaten we, op de derde rij vanvoor. De spanning was te snijden, ik voelde de emoties al komen. Maar ik zou me sterk houden want het is niet mijn verdriet, het is dat van mijn kleine meid.
En toen gebeurde het, net zoals ik het voorspeld had. Als het groepje van haar klas aan de beurt was kwamen de tranen, en dan het snikken. Het was mooi en vreselijk tegelijk.
En ik huilde even mee, om me dan weer te herpakken want ze heeft me nodig en dan zal ik er ook zijn. Wie, beter dan ik, kan haar verdriet erkennen? Wie, beter dan ik, kan haar troosten en dragen?

We zijn er nog niet uit. Ze wil zo graag nog eens proberen. Misschien alleen de oefeningen die ze wel mag doen. 'Mag het mama, alsjeblieieieieieft?'
Verwerken, huilen, begrijpen en  loslaten. Leg het maar eens uit aan een kind van amper 11.