Fietsen is leuk als je klein bent. Het hele gebeuren van leren fietsen met vallen en opstaan is een enorme belevenis. Wie herinnert zich niet de eerste keer dat hij alleen kon fietsen? Ik wel hoor. Een blauw fietsje, in de straat van mijn tante en nonkel. Trots als een gieter.
Daarna, als je het eenmaal kan, kan je uren rond het parkje fietsen. Met of zonder heuvels, dat maakt niet uit. Nu ja, als je nog maar net kan fietsen is het nemen van die heuvels soms niet erg verstandig, maar je leert er wel veel van. Namelijk dat steentjes IN je voorhoofd kunnen steken, dat een stuur in je middenrif krijgen kan leiden tot niet meer kunnen ademen en dat het vooral heel erg veel pijn doet.
Maar dat stadium ben ik persoonlijk al gepasseerd.
Waarom kreeg ik dan een fietshelm voor Kerst?
Is dat geen voorrecht voor fietsnerds met bijpassend en aanspannend fietspakje? Of rijd ik misschien zo roekeloos dat het onverantwoord is?
Ja, ik geef toe. 3 jaar geleden werd ik overreden op de fiets. Maar naar aanleiding daarvan lijkt het me beter om een harnas te dragen in de plaats van een helm.
Maar ach, het harnas zou het fietsen wel erg ondraaglijk kunnen maken en misschien is mijn man wel bang dat ik mijn hersenpan bezeer, als ik aan 25km per uur het asfalt van dichtbij kom te bekijken.
Ik zet hem dus maar op, mijn mooie ronde schedelbeschermer. En dan maar hopen dat het steeds overbodig zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten