pijn

Met een volgeladen kar aan de kassa van de supermarkt. De tranen in de ogen want ik weet me even geen houding aan te nemen. De pijn die door mijn rug gaat is bijna ondraaglijk.
Ik probeer niks te laten merken en glimlach naar de vrouw achter mij die toekijkt hoe ik houterig de paprika uit het weegschaaltje haal.
Ik voel me bedrogen door de natuur, geslagen door het lot.

De boodschappen moeten nog in de auto en dan van de auto naar de keuken. Het lijkt wel een strijd tussen de groenten en mezelf.

Na 25 jaar pijn weet ik ondertussen wel hoe het werkt. Maar het went niet. Het blijft me neerhalen als een pijl die door een voorbijvliegende ballon gaat.
En hoe hard ik ook probeer het van me af te zetten, hoe veel ik mezelf troost met de idee dat het nog veel erger kon, het heelt de pijn niet.

Waarom ik? Waarom nu? Waarom al zo tergend lang?

En toch heeft het iets positiefs. Het leert me kijken naar de dingen om me heen. Het leert me genieten van de mooie momenten, van de dingen die WEL nog kunnen.
Het geeft zin in kleine, magische momenten. Het geeft me rust en troost.

Dat het ooit nog goed komt, dat kan ik wel vergeten. Dat het ooit zal wennen, betwijfel ik. Maar het moet en daarom doen we het ook gewoon.

De groenten in de ijskast, de lasagne staat alweer klaar.
Moeke moet nu even rusten en dan gaan we er weer tegenaan. Want een turbo waar geen fut in zit is klaar voor de schroothoop. Zo erg is het nu ook nog niet met me gesteld.

Trots

Ik had altijd gehoopt geen onderscheid te maken tussen onze biologische kinderen en onze adoptiedochter. Maar vandaag was ik blij dat er wel degelijk een verschil is.

Ik kan namelijk schaamteloos trots zijn op onze kleinste, zonder het gevoel te hebben dat ik mijn eigen genen de hemel in prijs. Ik moet me niet inhouden, mijn woorden niet wikken en wegen.

De hele wereld mag weten dat ze een natuurtalent is, met enorme gaven die ze van haar biologische ouders meekreeg. En ze zal het nog ver brengen als ze zo blijft verder doen.
Onze kleine meid.

Situaties

Af en toe kom je wel eens in een situatie waarvan je denkt: "Hoe heb ik dat nu weer geflikt?" Zo van die dingen waar je in verzeild geraakt zonder er echt erg in te hebben. En dan blijkt plots dat je niet meer terug kan. Paniek kan je dan niet redden en het gezond verstand ben je al voorbij.
Maar als je weet dat jou situatie het leven van een ander kan redden, dan moet je er volgens mij gewoon voor gaan.

Zo ben ik steeds impulsief, redder in nood, opkomend voor mensenrechten. Hey, ik studeer niet voor niets maatschappelijk werk!

Mijn impulsiviteit wordt meestal wel vooraf gegaan door gezond verstand. Gelukkig maar. Het brein kan bij mij erg snel werken als het op gevaar aan komt. Je hoort de computer in mijn hoofd bijna draaien en gelukkig is mijn man steeds mijn partner in crime.

En ook al verklaart mijn omgeving me soms voor gek, ik heb nog steeds het gevoel het juiste te doen. Misschien moesten er maar meer mensen zijn die af en toe een risico nemen om een ander uit de nood te helpen. We zijn een laf volk, wij Belgen!

Zo, dit gezegd zijnde trek ik weer ten strijd. Whish me luck!

Helm

Fietsen is leuk als je klein bent. Het hele gebeuren van leren fietsen met vallen en opstaan is een enorme belevenis. Wie herinnert zich niet de eerste keer dat hij alleen kon fietsen? Ik wel hoor. Een blauw fietsje, in de straat van mijn tante en nonkel. Trots als een gieter.

Daarna, als je het eenmaal kan, kan je uren rond het parkje fietsen. Met of zonder heuvels, dat maakt niet uit. Nu ja, als je nog maar net kan fietsen is het nemen van die heuvels soms niet erg verstandig, maar je leert er wel veel van. Namelijk dat steentjes IN je voorhoofd kunnen steken, dat een stuur in je middenrif krijgen kan leiden tot niet meer kunnen ademen en dat het vooral heel erg veel pijn doet.
Maar dat stadium ben ik persoonlijk al gepasseerd.

Waarom kreeg ik dan een fietshelm voor Kerst?

Is dat geen voorrecht voor fietsnerds met bijpassend en aanspannend fietspakje? Of rijd ik misschien zo roekeloos dat het onverantwoord is?
Ja, ik geef toe. 3 jaar geleden werd ik overreden op de fiets. Maar naar aanleiding daarvan lijkt het me beter om een harnas te dragen in de plaats van een helm.

Maar ach, het harnas zou het fietsen wel erg ondraaglijk kunnen maken en misschien is mijn man wel bang dat ik mijn hersenpan bezeer, als ik aan 25km per uur het asfalt van dichtbij kom te bekijken.

Ik zet hem dus maar op, mijn mooie ronde schedelbeschermer. En dan maar hopen dat het steeds overbodig zal zijn.