Vakantie

Soms moet ne mens eens stoom aflaten. Dan wordt het allemaal te veel. Dat is naar het schijnt normaal maar als het bij mij gebeurt voel ik me falen. Het knaagt dan zo hard dat ik er zelf mottig van word.

Nee, ik kan geen 4 dingen tegelijk. 2 of 3, dat lukt nog wel maar 4 is een stap te ver.

En het is net dat, wat mijn kinderen van mij verlangen. 3 kinderen en een echtgenoot.

En na 2 maanden vakantie is het op, de energie. Het zat er al een tijdje aan te komen. Nee, ik zie het effe niet meer zitten en ik geef er gewoon aan toe, NAH!

Opvoeden blijkt nu, na 9 jaar ervaring, toch niet zo simpel als eerst gedacht. Het ideale beeld van welgezinde kindjes in huis die heerlijk samen spelen en mooi opruimen omdat je het hen zo geleerd hebt, valt nu helemaal in duigen.

Je zou eens moeten weten wat voor mooie, romantische ideeën ik daarover had.

Niet dus!

Wist ik veel dat zelfs een negenjarige soms de nacht niet door zou slapen of dat het leukste spel het pijnigen van je zus is. Of dat je meer dan duizend keer iets moet herhalen voor het eindelijk begrepen wordt.

Wat ik ook niet wist is dat kinderen hun kledij beschouwen als handdoek en hun handen als zakdoek. Zelfs na eindeloos herhalen blijven ze van dit gegeven overtuigd. Het bewijsmateriaal ligt in de wasmand!

Na 2 maanden volcontinu voor 3 kinderen zorgen geef ik toe dat het ook echt wel heftig is. Ik begrijp waarom zo vele moeders gaan werken. Ik wou dat ik dat ook kon, met momenten.

Maar begrijp me niet verkeerd. Ik zie mijn kinderen graag, doodgraag. Ik kan ze zelfs niet missen als ze er even niet zijn en ik ben er zeker van dat ik het veel te stil zal vinden als ze terug naar school zijn.

Als moeder wil je gewoon alles geven, er zijn, opvoeden en troosten, leren en spelen en in al dat moois verlies je een beetje jezelf.

Ze zeggen soms dat kinderen zonder handleiding komen maar ik zou er best ook eentje voor mezelf willen.

Tijd dus voor een nieuw schooljaar vol nieuwe dingen, nieuwe vriendjes, nieuwe ervaringen en ook voor ons moeke, een hele nieuwe wereld die weer open mag gaan. Want ik ben er alvast helemaal klaar voor!

Vliersiroop

Vroeger maakte mijn peter altijd vliersiroop en dan kregen wij daar een paar fleskes van. Mmmm lekker was dat.
Vlierbessensiroop versterkt de immuniteit, bevat veel vitamine C en ook vitamine A en B. Het zorgt er voor dat je sneller geneest bij griep of verkoudheid.
Ge kunt dat zo met een lepeltje innemen, of door de platte kaas of yoghurt draaien en zelfs in de thee doen.

Onze dochter is er verzot op en is eigenlijk bijna nooit ziek. Maar zo'n fleske kost wel 3,5 euro in de winkel dus wilde ik dat ook wel eens maken.

Wat heb je nodig?

Allereerst natuurlijk vlierbessen en die haal ik uit de tuin bij vriendin J.

Kandijsuiker, een kookpot, propere fleskes, een neteldoek en een trechter

Eerst moet je dan de bessen van de trosjes halen. Dat kan met een vork maar dan moet je alle groene bessen er tussenuit vissen en dat is wat onhandig. Ik doe dat dus met de hand.

Vervolgens laat je de bessen even opkoken met wat water

En dan giet je ze in een neteldoek of propere keukenhanddoek zodat het sap mooi vrij komt
Dan kook je het sap nog even op met de kandijsuiker en als het net begint te koken, giet je de siroop warm in de flesjes.

Voila! Morgen hebben we weer verse siroop

 O ja, en vergeet vooral geen schort aan te doen want het is een vuil werkske!

Verkoop

Ze zaagt er al lang voor, de grote dochter. Ze wil iets verkopen aan de voetgangers en fietsers die voorbij ons huis komen.
Ze heeft dat in haar hoofd gestoken, de dag dat de Tour de France voorbij ons huis reed en ze zag hoe mensen bij ons kwamen vragen of ze even naar het toilet mochten. Ik grapte toen nog dat we daar eigenlijk geld voor konden vragen.

Nu heb ik zelf weinig zin in een gasboete en heb ik dit keer op keer kunnen uitstellen.
Maar vandaag was de verveling gewoon te groot. Na de leuke dag van gisteren met vriendje en vriendinnetje was er nu niemand om mee te spelen.
Dus ik besloot om toe te geven. Ik moest toch nog de klimop aan de voorkant bijsnoeien.
In een mum van tijd stond er voor ons huis een tafel met drankjes met daar achter een bankje om op te zitten. Ik werd gevraagd om een bordje te schrijven met de dranken en de prijzen op.

In het begin ging het traag. De buren hadden al gekocht maar dat telde natuurlijk niet. Dat zijn geen voorbijgangers!
Bij de tips die ik gaf werd de dochter steeds kwaad. Hooooooooooh, mamaaaaaaaa, laat mij nu!!! Maar al snel zag ze toch in dat een glimlach en een beetje foortrucs wonderen konden verrichten.

Er waren veel lieve mensen die met een vriendelijke "Nee, dank u!" verder reden en dan waren er de studentjes die verlegen glimlachten, de oudjes die stuurs voor zich uit tuurden maar vooral ook een paar echt leuke mensen die speciaal voor de lol even een flesje drank kwamen kopen. Ik geloof niet dat ze echt dorst hadden. Ze waren gewoon vertederd door die 3 ukjes en hun grootse plan.
 
Na de verkoop van 9 flesjes hebben we het opgegeven. De regen zal er ook wel voor iets tussen gezeten hebben. Maar al bij al een goede verkoop, vonden we. Dat de dochter nog haar aankoopprijs moest verrekenen was niet in het plan inbegrepen maar ik wil dat ze leert hoe het marcheert dus werd het geld netjes afgestaan.

Ik hoop dat ze er iets uit geleerd hebben, al weet ik niet of het echt helemaal legaal was.

Tentje

Tentje

Wij doen dat ieder jaar, zo’n rottentje tegen de wind opzetten op het strand. Dat moet je dan in de briesende wind proberen in elkaar te steken met zand in je ogen, tent in de lucht en haringen die niet blijven zitten. Ik kan het dan ook niet laten om daarbij stevig te vloeken en te zuchten. Maar het staat er wel, het tentje, elk jaar opnieuw.

Geen idee ook waarom je zoiets nodig hebt want het ding zit onmiddellijk helemaal onder het zand, incluis de spullen die je er in hebt opgeborgen. Maar ik kan/mag er niet over zagen. Dus ik zwijg en onderga, elk jaar opnieuw.

Nu hadden wij ons tentje net opgezet (ik was nog een beetje rood aangelopen van woede) toen de buurman, lees man met gezin naast ons op het strand, opgewekt kwam aanlopen met zijn gloednieuwe, nog in de verpakking zittende, windtentje.

Ik had er ondertussen stiekem wel zin in om andere mensen te zien knoeien terwijl ik eindelijk lekker in mijn strandstoeltje had plaats genomen.

Er werd hevig gediscussieerd in het Kantonees, wat wij dan weer erg interessant vonden en vooral ook heel erg grappig. Je hoort dat niet elke dag natuurlijk.

Maar de toon van de man werd een beetje luid. Snauwend zelfs en hij begon ook een beetje eng met zijn armen te slaan. “Hoort dat eigenlijk bij hun taal of is hij echt over zijn toeren?”, hoor ik me nog denken.

Het bleek niet bij de taal te horen. Dat konden we dan weer afleiden uit het zicht op een kleine man met een half tentstokje in zijn hand en een bedrukt gezicht. Jawel, het tentje was niet in tact. Gloednieuw maar enigszinds beschadigd.

De 5 minuten die daarop volgden vonden de dochter en ik uiterst interessant. De dochter merkte op dat de beide kinderen van het koppel wel heel erg ongeïnteresseerd waren. En daar waar ik dacht dat de vrouw des huizes nu toch wel even ter hulp kon schieten, (wat ik dan zou doen in zo’n situatie) vond mevrouw het veel belangrijker om haar Chinees gelakte bloemenbadpak in de zee te laten verdwijnen.

Ze moet erg gefrustreerd geweest zijn, daar het water niet bepaald een fijne zwemtemperatuur had.

De man klungelde zo nog even verder tot ik het niet langer aan kon zien. Ik besloot mijn eigen man in te schakelen, die zeer behulpzaam, efficiënt en snel ter hulp schoot. Touwtje er door, knoopje er in. Hier en daar werd een kind aangemaand om zich uit het luie zand te verplaatsen richting noodtoestand. En jawel, na een enkele minuut stond het ding recht.

Nog een beetje verbauwereerd maar dankbaar keek de man ons na toen we hem achterlieten op het strand met zijn nieuwe tentje.

Ik hoop van harte dat ze er van genoten hebben, van hun dagje Zeeland maar ik heb zo een donkerbruin vermoeden dat ze in de toekomst een minder winderige dag uit zullen kiezen om naar het strand te gaan.